Nog een week!

Nog precies één week te gaan voordat ik vertrek naar de andere kant van de wereld. Letterlijk. Na anderhalf jaar getwijfeld, gespaard, geleefd en besloten te hebben, gaat mijn reis dan echt beginnen. Voordat ik dieper inga op hoeveel zin ik heb om te vertrekken. Op hoe zenuwachtig ik ben. Op hoeveel ik nog moet doen. Wil ik even iets kwijt over dat afgelopen jaar.

Wat een TOP jaar was dat.
Zoveel geleerd. Zoveel gedaan. Zo veel leuke mensen ontmoet.
Zó top, dat ik dat eigenlijk stiekem allemaal wil meenemen en helemaal niet wil achterlaten (85 liter backpack, gaat wel passen toch?).
Even een kort lijstje:
- Ik ben dus in augustus afgestudeerd van dat klote HBO.
- Ben super happy op m'n plek gekomen in het prachtige Egmond aan zee (en geloof mij, mijn uitzicht elke dag... Daar is menig mens jaloers op). 'Mevrouw waarom zijn jullie altijd zo vrolijk hier?' 'Nou kijk eens even naar dit uitzicht.. Nog meer uitleg nodig? Wilt u anders een lekker appelgebakje bij uw koffie? Met lekker veel slagroom?'. Zo dus.
Anders help ik je nog even bij die gedachte met de foto's.
- Heb echt mega peace met mezelf gevonden (diegenen die mij goed kennen begrijpen me).
En buiten dat heb ik onwijs veel geleerd over wat ik aan de mensen om mij heen heb. En veel. Echt heel veel heb ik aan ze gehad. Voel je vooral aangesproken. Ik heb het dus over jullie<3

Oke dat gezegd te hebben. Ik ben dus ontzettend zenuwachtig; slaap niet en ben al zeker een week kotsmisselijk. Hoort er allemaal bij 'denk ik zo'. Want wat wil je anders? Je gaat mooi ff in je eentje een super avontuur tegemoet. 'Ff' naar de andere kant van de wereld. 'Ff' helemaal alleen voor jezelf moeten zorgen.  'Ff' alle spullen die je owned de komende tijd, in een tas met je mee zeulen.... Dat wordt echt wat. Al ben ik nu wel wat meer aan dat idee gewend. Nog geen twee jaar geleden zou ik niet eens weten wat ik zou moeten doen zonder mijn telefoon/nagelvijl/makeuptasje/sleutel/oplader/borstel/kauwgom/ov-chipkaart/portemonnee/en-zo-kan-ik-nog-een-hele-tijd-doorgaan. Ondertussen is die kauwgom omgeruild voor Smintjes, verlies ik meer dan eens mijn telefoon en blijft dat make-uptasje steeds vaker thuis. Net zoals de Marlonneke die zegmaar precies nóóit afwijkt van een planning. En pfoe, wat heb ik het daar moeilijk mee gehad. De dingen nemen zoals ze zijn. Niet teleurgesteld raken als dingen eens anders lopen. Maar ik begin het echt te leren. En BOY, wat kan dat fijn zijn!!!! Nooit gedacht dat ik dat óóit zou zeggen.

Oke mijn gin-tonic raakt op en dit eerste blogdeel wordt alweer veel langer/sentimenteler dan intended. Komt vast door die niet-normaal-zieke maan van vannacht. Heb jij 'm gezien? Ik hoop dat hij aan de andere kant van de wereld net zo prachtig is als hier. We gaan het meemaken...